Cambodja, project week

Een vrij lang verslag, met mijn ervaringen, informatie over mijn project en over de geschiedenis van Cambodja

voor papa
Het is nog maar 5 weken geleden dat ik uit Java terug kom, en toch ga ik nu weer een bijzondere reis ondernemen. Project week staat namelijk voor de deur. Project week is een week waarin je service (of dingen als trekking) doet in een ander land. Ik ga daarom met Eyner (Boarder, Peru), Cesar (boarder, Guatemala), Nina (daystudent, Japan/Maleisië) en Chae Huyn (daystudent, Korea) naar Cambodja!

Het is vrij vroeg deze zondag 21 maart. om half 8 sta ik bepakt en bezakt klaar voor vertrek. Maar ja, dat ik klaar sta betekent niet direct dat ook mijn groepsgenoten er ook al zijn. Nina wel, zij staat al bij de bus stop tegenover school op ons te wachten, maar de twee latino’s laten nog even op zich wachten (wat meestal gebeurt bij de latino’s.) Snel haasten we ons, als iedereen er eindelijk is, naar het vliegveld met de bus en MRT. Het inchecken gaat voorspoedig, totdat we na onze lunch zien dat de gate aan het sluiten is. We rennen naar onze gate, wat er vrij belachelijk moet uitzien, aangezien Eyner aan het filmen is, en wij allemaal nogal lacherig zijn. Net op tijd lopen we de gate in, om vervolgens een goede vlucht te hebben. Twee uur duurt het om naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja te vliegen. In Phnom Penh proberen we een bus te regelen naar Siem Reap, want daar zal onze service plaats vinden en we vinden uit dat we nog 4 uur moeten wachten. Deze vier uur brengen we door in een restaurantje waar ik mijn eerste mango shake van Cambodja heb. Om 5 uur stappen we in de wat gammele bus om een 9 uur lange reis te beginnen. Het landschap verandert van de stad naar landbouw gebeid. Huizen op palen rijzen boven de grond en kinderen langs de kant van de weg spelen met elkaar en zwaaien als de bus langsrijdt. Het is te donker om foto's te maken, want de nacht valt snel. Om 2 uur komen we eindelijk aan in Siem Reap, moe, maar blij dat de rit voorbij is. Via Tuktuk gaan we naar ons hostel waar we, na een lesplan voor morgen te hebben gemaakt snel in slaap vallen.

Om 7 uur gaan 5 wekkers tegelijkertijd af, het is tijd om ons klaar te maken voor de eerste dag lesgeven op Green Gecko Project. We eten ontbijt beneden en gaan dan met z'n 5en in een tuktuk voor 2 dollar naar de vestiging van Green Gecko. Over ruige zandweggetjes worden we naar de plaats van bestemming gebracht. Terwijl ik binnen loop kijk ik om me heen, het ziet er prachtig traditioneel uit, en zo vredig! Liz, een van de belangrijkste personen in Green Gecko Project, komt naar ons toe en begint ons informatie te geven over de stichting. Het is een NGO waar straatkinderen worden opgevangen, deze kinderen werden door hun ouders de straat opgestuurd om geld te verdienen dat in de meeste gevallen later door de ouders werd opgedronken. Van de 74 kinderen werd iedereen, op een enkeling na, op een bepaalde manier mishandeld, waar Liz ons ook foto's van laat zien. In Green Gecko worden deze kinderen met de leeftijd variërend van 4 tot 24 opgevangen, gevoed, onderwezen en krijgen ze een liefhebbende familie die voor ze zorgt. Zelfs als ze ouder zijn, en een baan hebben kunnen ze nog altijd rekenen op de steun van Green Gecko. De leerlingen zijn verdeeld in 6 klassen, de A, B en C klas zijn de jongere kinderen en de X, Y en Z klas de ouderen. 's Ochtends gaan de jongeren met de een truck naar school en krijgen de oudere 3 klassen extra lessen en activiteiten op de Campus en 's middags is dat omgedraaid. Deze ochtend geven wij nog geen les, want we krijgen eerst de hele uitleg van Liz. De 74 kinderen zijn verdeeld in kleine families, bijvoorbeeld de teriffic tigers (oranje). Elke familie heeft zijn eigen taken en verantwoordelijkheden. Alles wordt hier nog gedaan in traditionele stijl. Er is geen wasmachine (de kinderen wassen hun kleren met de hand), ze eten op de grond en de klaslokaaltjes zijn buiten. Tijdens de lunch zit ik met de teriffic tigers, eten doen de vrijwilligers nog niet, want het moet eerst zeker zijn dat er genoeg is voor alle kinderen. Iedere “familie” heeft een eigen eetplaats, een houten platform op 4 lage palen. Ze zitten in een kring en het eten staat in het midden. Na de lunch lopen we met de kinderen mee naar assembly en hier worden we voorgesteld aan alle Green Gecko’s. Hierna gaan de kleintjes slapen op de houten platformen en gaan de ouderen met de fiets naar school. Als de kinderen na een uur wakker worden kan het lesgeven beginnen. De A klas is als eerste aan bod en we zingen liedjes met ze en laten ze tekenen. de kinderen zijn zo schattig, ze zijn nog jong, en de meeste van hen werden door hun broer of zus meegetild tijdens het bedelen. Voor de C klas hebben we iets anders in gedachte, namelijk dans. Een geïmproviseerde dans wordt door alle kinderen enthousiast aangeleerd, waarna ze zelf pasjes mogen toevoegen. Met de B klas doen we uiteindelijk dierenspelletjes en drama. Iedereen is zo enthousiast en vrolijk, en zo ontzettend leergierig, het is heel mooi om te zien! Na deze les roept een klein meisje, Khun Yeam, mijn naam en ze komt naar me toe om me te knuffelen. Als we weer in onze Tuktuk stappen worden we uitgezwaaid door een aantal kinderen. De avond spenderen we in de nightmarket, waar we vissen aan onze voeten laten eten, 2 mango shakes drinken en een full body massage krijgen. Genieten dus.

Vandaag hebben we een volle dag lesgeven op het programma, dus we zullen ook de kinderen die ouder zijn dan wij les gaan geven. Z class is als eerste aan de beurt, dit is de klas met de oudste leerlingen dus besluiten wij hen gedichten te laten schrijven. Srey Neang schrijft dit:

Love will come true, if you believe
The sky is so blue, the feeling so calm
Love yourself, before you love someone else
Think before you do, choose before you take
Get love, give love
Love someone who loves you back, you will be happy forever if you choose right.

Met de Y class is verboden woord en uitbeelden aan bod waar erg enthousiast aan mee wordt gedaan en vandaag krijgt de X class dans, die er weer anders uitziet dan gisteren. Voor de lunch praten we met een bijzonder meisje, zij heeft een filmpje gemaakt waarin ze vertelt wat Green Gecko Project voor haar betekent. Kim Suan is haar naam, en hieronder is de link van het filmpje. We hebben weer lunch met de kinderen, gaan naar hun assembly en nadat we zelf lunch hebben gehad zijn de jongere klassen aan de beurt. Dit zal alweer de laatste keer zijn dat we deze klas lesgeven, want morgen zullen we alleen de ochtend hier doorbrengen in verband met een Khmer kook cursus. We zingen liedjes met de allerjongste en laten ze ballonnen versieren, waarop bij meerdere kindjes onze namen worden geschreven. Met de oudste klas, de C klas, hebben we besloten om origami te doen, waarvoor veel van de leerlingen zelfs na de les nog even achterblijven om het origami kunstwerk af te krijgen. Moe gaan we rond half vijf terug, en ik realiseer me dat ik me aan deze kinderen aan het hechten ben. Ik kijk naar buiten, naar de vrij armoedige huisjes waar families buiten in de hangmatten liggen. Het valt me op hoe vriendelijk de mensen in Cambodja zijn, iedereen lacht naar je en zwaait naar je. Dat vind ik een heel bijzondere en fijne eigenschap van een bevolking. ’s Avonds hebben we weer een beetje hetzelfde programma als gisteren, we eten, gaan naar de nightmarket en besluiten ook nog even langs Pupstreet te gaan.

Het is alweer woensdag. Dat is de gedachte die ik heb als ik nog slaperig wakker word. Met een tuktuk gaan we weer over het zelfde weggetje naar het mooie verblijf van de Green Gecko kids. Vandaag beginnen we met Y class, en hiervoor staat origami op het programma. Met de andere twee klassen doen we leerzame spellen. We hebben even vrije tijd voor lunch en een jongen, genaamd Vit komt met ons praten. Vit is een wijze jongen, ik denk tussen de 18 en de 20 en hij lijkt altijd op zoek naar informatie en kennis. Opeens begint hij te praten over zijn leven voor Green Gecko en over hoe hij op straat leefde. Ik ben erg onder de indruk van zijn kalme manier van praten en hoe sterk hij is. Dat hij nu zo vrolijk is na zijn ervaringen is bijzonder.
Ik merk tijdens de lunch dat ik nu echt gezellige gesprekken met de iets oudere Green Geckos kan hebben, we kletsen over beroepen later, over vriendjes, over het leven, over van alles eigenlijk. Iedereen kent ondertussen onze namen, wat ook wel erg leuk is. De lunch is voorbij en we gaan nog even kijken bij assembly en zitten een half uurtje later aan de lunch. Hierna nemen we snel de tuktuk terug naar het hostel. De tijd vliegt hier voorbij en voor we het weten moeten we alweer naar onze kookcursus toe. Met de tuktuk duurt het een half uur om bij het hotel, waar onze kookcursus plaats zal vinden, te komen. Ik heb zin om Cambodjaans eten te leren koken! We worden in een cirkel rond een tafel gezet en beginnen groentes en kruiden te snijden en koken. 2 uur duurt het voor we een voorgerecht, hoofdgerecht en toetje hebben gemaakt en we mogen kiezen of we, net als de traditionele Cambodjanen, op de grond willen eten of aan een tafel. Op de grond, besluiten we anoniem. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit voor mij de lekkerste maaltijd die ik tot nu toe in Cambodja heb gehad is.
Na even langs pupstreet te zijn gegaan, komen we moe thuis en willen we het liefst meteen in bed duiken, maar nee hoor. Morgen is onze laatste dag dus hebben we besloten hartjes van origami voor de kinderen te vouwen, met hun naam en lieve groetjes van ons erop. Half in slaap vallend vouw ik de hartjes, wat nog best een heel karwei is. Ik ben dan ook niet verbaasd als, wanneer ik op de klok kijk, ik zie dat er 2 uren voorbij zijn gegaan en we nog niet eens klaar zijn. 54 hartjes vouwen we, voor de kleinere kinderen zullen we morgen ballonnen met hun naam en lieve groetjes van ons maken. Als eindelijk de hartjes af zijn, zoek ik heel moe, maar heel tevreden mijn bed op, om voor een kort nachtje naar dromenland te gaan.

De laatste dag van ons project is aangebroken… erg jammer vind ik het. Vandaag zullen we al geen les meer geven, maar gaan we naar de bokotar les van de oudere kinderen kijken. Bokotar is een martial arts ( net als karate, taekwondo etc.) Nadat de tuktuk aankomt gaan we meteen naar de plaats waar normaal gesproken assembly plaatsvind, maar nu dus de bokotar les. Sommigen zijn echt heel goed, en hebben blijkbaar ook al een diploma waardoor ze bevoegd zijn om les te geven in bokotar. Het is best indrukwekkend om te zien. Meteen hierna trekken we ons even terug om de ballonnen klaar te maken. Ik besef me dat het afscheid steeds dichterbij komt, en ik zie daar erg tegen op. Als we beneden komen is de lunch bijna afgelopen en spoedig begint assembly. Wij mogen afscheid nemen, en we krijgen een heel lieve kaart van alle Green Geckos! Srey Neang heeft zelfs een tekening (echt heel mooi en creatief) voor ons gemaakt. Assembly is hierna afgelopen en we worden door iedereen geknuffeld en de kleintjes vragen om opgetild te worden. Iets bijzonders dat gebeurt is dat Khun Yeam tegen mij zegt: “I love you Pleun”. Dat gaat echt recht naar mijn hart. Het afscheid duurt lang en is eigenlijk heel erg mooi… Toch is het verdrietig dat ik ze misschien nooit meer terug zie, maar dat besef ik nog niet helemaal. De oudere kinderen gaan als eerste weg, want zij moeten op tijd op school zijn en Liz belooft om ze de kleine cadeautjes te brengen. We nemen nu ook afscheid van Liz en Tanja (De oprichter van Green Gecko) en stappen in onze tuktuk. In het Siem Reap hostel aangekomen moeten we snel uitchecken en eten om op tijd onze tuktuk te krijgen. Deze vrije middag gaan we namelijk besteden aan het bezoeken van verscheidene tempels. Het is een vrij lange rit en langs de kant van de weg zie ik de stad veranderen in bos, de mensen zittend aan de kant van de straat in mensen liggend in hangmatten tussen de bomen en de redelijk goede weg in een weg met hobbels en gaten. De eerste Tempel die we bezoeken is Ta Prom. Voor de ingang staan kinderen en ook volwassen armbandjes en andere dingen te verkopen, vooral kinderen blijf ik, hoe vaak ik het ook heb ervaren, moeilijk vinden om te zien. Toch kan ik zonder iets te kopen door een hoge vervallen stenen poort lopen. Op de weg naar de tempel zit een bandje te spelen. Het zijn slachtoffers van landmijnen en ze missen verschillende lichaamsdelen. Er staat een bordje dat ze willen werken voor hun geld en niet willen bedelen, een mooi idee. De tempel zelf is ook mooi en er is een boom in de Tempel vergroeid. Helaas wordt het gerenoveerd en kunnen we niet naar binnen. We lopen aan de andere kant naar buiten om weer bij de tuktuk te komen, deze brengt ons vervolgens naar Bayon. Een tempel waarvoor we trappen omhoog moeten lopen. Eenmaal bovengekomen krijgen we een wierook stokje om in een bak met zand te steken en een armbandje. Er wordt nu verwacht dat we een vrijwillige bedrag geven. Ik vind deze tempel mooier dan Ta Prom. De laatste Tempel is degene waarnaar ik het meeste uitkijk, de Angor Wat! Eenmaal daar aangekomen nemen we een gids, zodat we een beetje over het gebouw leren. Het was gebouwd als een hindoeïstische tempel van 1113 tot 1150 en is in de 16de eeuw “gedoopt” tot een boeddhistische tempel. De gids vertelt ons over alle schade aan deze prachtige tempel. Door natuurlijke krachten maar ook door de burgeroorlog van 1975, de kogelgaten en zelfs kogels zitten nog in de muren. De tempel is enorm groot en bevat onder andere gebeitelde verhalen op de muren en vele patronen als versiering. De laatste plaats waar we in de Angor Wat naartoe gaan is “Hemel”, het hoogste gedeelte van de Angor Wat. Vanaf hier is er een prachtig uitzicht over de omgeving. We dalen weer af en lopen terug naar onze tuktuk chauffeur, die ons weer bij het Hostel afzet. Nu is het wachten tot de nachtbus ons op komt halen.

Het is 6.30 uur als we in Phnom Penh aankomen. De nachtbus heeft er 6.5 uren over gedaan om hier te komen. We hadden de hele nacht een slaapbus, maar ik was weer eens te groot om te kunnen liggen. We wassen ons snel in de wc’s van het hotel waar we voor 1 nacht sullen blijven, aangezien we nog niet in kunnen checken. We lopen de straatjes in Phnom Penh door en gaan naar binnen in een lokaal restaurantje omdat we besloten hebben iets lokaals te eten. De maaltijd is erg lekker, en thee wordt zodra je het op hebt bij geschonken, gratis. De ochtend begint dus leuk, maar ik weet dat we na het programma van vandaag minder vrolijk zullen zijn… We nemen een tuktuk die ons naar drie verschillende plaatsen in Phnom Penh brengt. Onze eerste bestemming zijn the Killing Fields. Dit is een gebeid net buiten Phnom Penh waar onder de heerschappij van de Khmer Rouge 20.000 mannen, vrouwen en kinderen zijn vermoord. Zo op het eerste gezicht lijkt het op een gewoon natuurgebied, maar dat is het dus absoluut niet. Ik krijg een koptelefoon opgezet, die mijn Nederlandse gids zal zijn. Het begint met hoe de gevangenen geblinddoekt in te zwaar beladen trucks binnenkwamen. Ietsje later loop ik langs een paar massa graven waar in sommige gevallen nog botten te zien zijn. Ik huiver bij de gedachte wat hier gebeurt is en dat het pas 30 jaren geleden was. Het moment dat ik helemaal breek en de tranen over mijn wangen rollen is wanneer ik om het meer heenloop om vervolgens op een bankje te gaan zitten. Hier luister ik naar de verschrikkelijke verhalen van overlevenden van de Khmer Rouge tijd. Verhalen over verkrachting, mishandeling en moord. Ik loop weer naar het volgende vertelpunt en ik hoor over de Killing Tree. Tegen deze boom zijn kindjes doodgeslagen, door ze bij hun benen vast te houden en dan met hun hoofdje tegen de boom aan te slaan. Het massagraf naast de boom bestond dan ook uit kindjes en vrouwen, van wie een groot deel haar kind eerst heeft zien vermoord worden. Ik passeer nog meer graven tot ik bij een boom kom. “The magic tree, hier werd propaganda muziek afgespeeld overdag, maar ook ’s nachts, zodat het geschreeuw van de executies niet te horen was. De laatste plek waar ik kom is de stupa die gevuld is met opgegraven schedels. Dit is een monument ter ere van alle overledenen. De stupa is enorm hoog, en toch zijn niet eens alle lichamen opgegraven, ze zijn namelijk daarmee gestopt toen er geen schedels meer in de stupa pasten.
Zwaar onder de indruk van de Killing Fields, vervolgen we onze toer naar de S21 prison. Dit was een zeer beruchte gevangenis in Phnom Penh tijdens het tijdperk van de Khmer Rouge. Deze gevangenis was voor die tijd een school. De gevangenen die hier ter dood veroordeeld werden, stuurden ze naar de Killing Fields. Dus hier kwamen al de 20.000 geëxecuteerden vandaan. Van de 20.000 die hier in de gevangenis hebben gezeten, hebben, in totaal, maar 7 mensen het overleefd, waarvan er nu nog maar 2 in leven zijn. In de gevangenis heb je verschillende blokken. Blok A waren de grotere cellen, het ijzeren bed en de boeien staan nog in elke kamer. Nu is er ook een foto van hoe de Vietnamese de gevangenen hier aantroffen. Verschrikkelijk. Blok B waren hele kleine cellen, waar net een bed in zou passen. Hier zijn nu foto ’s van alle gevangen te zien, en niet alleen de profielfoto, maar ook foto’s van gemartelde mannen, vrouwen en kinderen. Ik krijg een brok in mijn keel als ik dat zie. “Hoe is het mogelijk dat iemand dit kan aanrichten?!” dat is de vraag die maar door mijn hoofd blijft spoken. “waarom”. Blok C en Blok D zijn vergelijkbaar met Blok B. Hele kleine cellen. Hier zie ik ook de martelwerktuigen, Tijdens de hele toer door de gevangenis hebben we een Gids. Deze man is zijn grootvader, vader en zusje verloren aan deze gevangenis en moest toen hij 5 was al werken in de rijstvelden van voor zonsopgang tot na zonsondergang, daar verloor hij ook zijn teennagel. Er was geen eten en iedereen leed honger… Ik vind het erg bijzonder dat hij al zijn verschrikkelijke ervaringen met der rest van de wereld wil delen. Aan het einde van de toer, krijgen we de kans om een van de overlevenden te ontmoeten. In een kringetje staan mensen om hem heen, dus wij gaan er even bij staan.
Na deze indrukwekkende bezoeken, gaan we even langs een lokale markt, het vlees hangt aan haken, en vissen springen uit een bak die op de grond staat. We spenderen hier een paar uurtjes en ’s avonds eten we aan de oever van de rivier.

We zijn zo opgewonden, en staan zelfs in de vroege ochtend al te springen om te gaan. Een 5 uur durende reis hebben we daar zeker voor over! Vandaag gaan we naar Sihanoukville, of anders gezegd: Het strand! De bus is niet slecht, beter dan de bus naar Siem Reap in elk geval. Met een taxi, waar de kofferbak met een elastiek wordt dichtgemaakt rijden we naar Otres Beach, waar ons beach huisje staat. Het ziet er prachtig uit. Nina, Chae Huyn en ik slapen met z’n drieën in zo’n huisje. De huisjes bevatten 1 bed en 1 ventilator en ze zijn gemaakt van een soort palmboomblad, of bananenblad, ik weet het niet precies. Als wij de deur uitstappen, betreden we meteen het strand (eigenlijk staat het hele huisje al op het strand) en staan we minder dan 10 meter van de zee. Het is een waar paradijs. Snel duiken we het water in en zwemmen tot we naar het stadje gaan. Hier eten we even iets lekkers, en vervolgens liggen we bijna de hele nacht op het strand te kletsen. Dat betekent dus een kort nachtje

Ik heb er zin in, zo word ik wakker. Om 8.20 zitten we aan het ontbijt in een ander guesthouse, aangezien we hier een boot trip hebben geboekt. Een fruitpannenkoek, gevuld met mango en banaan eet ik. Mango shakes, die ga ik missen, bedenk ik me. Elke dag heb ik minstens 3 mango shakes gehad voor een spotprijsje. Ik geniet van mijn pannenkoek en dan gaan we de boot op. Een houten bootje met ongeveer 10/15 mensen erop. Als het bootje te scheef gaat stroomt het water binnen. Ergens dicht bij een eilandje stoppen we om te snorkelen. De koraal is heel mooi en de vissen ook. Overal liggen ook reusachtige zee-egels. Na een uurtje varen we naar een eilandje om te relaxen, meer te snorkelen en te lunchen. Wij besluiten om door de jungle, naar de andere kant van het eiland te lopen, en natuurlijk ook weer terug. Als we genoeg hebben gehad van dit prachtige eiland gaan we naar een andere snorkelplaats. Alles gaat goed tot ik even aan het watertrappelen ben om mijn duikbril opnieuw op te doen. Ineens voel ik een heel stekende pijn in mijn voet. Ik weet meteen wat het is, een zee-egel. Ik zwem met alleen 1 voet gebruikend naar de boot, waar ik zie dat er 4 zwarte punten zichtbaar zijn op mijn hak, en ze doen zeer. Ik word verteld om er niks aan te doen en gewoon te wachten tot ze weg gaan. We varen weer terug naar het strand, waar wij ook avondeten. We spenderen de laatste avond aan het strand en zien erg op tegen morgen. Wat zouden we hier graag nog even blijven!

1 april, We nemen de bus terug naar Phnom Penh, om naar het vliegveld te komen. Na een klein grapje van Nina en mij, dat ik mijn paspoort kwijt ben checken we in, en verlaten we dit prachtige land, met deze vriendelijke mensen, maar tragische geschiedenis.

Dit is het filmpje van Kim Suan http://www.youtube.com/watch?v=0RmcBQWdLak

HIER IS HET FILMPJE OVER ONZE HELE REIS!! https://www.youtube.com/watch?v=g2zqQU9Yj0s