Vietnam en China

Het is 10 uur 's ochtends, 13 oktober en ik sta beneden in de keuken klaar voor vertrek. Mijn reisgroep is er ook klaar voor Troels (Denemarken, grade 12), Hector (Colombia, grade 12), Niam (Singapore, grade 12), Klara (Tsjechie, grade 12) Lotte en Tadeas (Tsjechie, grade 11). We worden door meerdere mensen vaarwel geknuffeld en dan begint het avontuur. We nemen de MRT naar het vliegveld en hebben hier een vlucht met Tara en Samantha, die ook naar Hanoi vliegen. Het is geen lange vlucht, ongeveer drie uur die ik spendeer met lezen. In Hanoi worden we opgewacth door Anh, een Vietnamese grade in het boarding house. en haar familie. Ze regelt een grote taxi voor ons 7 naar haar huis toe. Ik kijk uit het raam en neem Hanoi in me op, het ziet eruit als een vriendelijke stad met een leuke atmosfeer; overal kleine straatjes, smalle winkeltjes, geen hoog rijzende gebouwen en ontzettend veel scooters. Ik zie dat we een U-turn maken en dan stappen we uit in een gezellig straat. Vanaf hier lopen we twee kleine straatjes door en komen zo bij het huis van ons gastgezin. Eerst krijgen we bananen met een lekker soort versnipperd gedroogd fruit en vervolgens worden we naar het restaurant aan het water gebracht. We lopen naar binnen en worden gedirigeerd naar de 4de verdieping, hier krijgen we een tafel, of eigenlijk een verdieping voor onszelf. Het eerste gerecht dat naar onze tafel wordt gebracht zijn waterslakken, die wij natuurlijk moeten proeven. Aarzelend steek ik het prikkertje in de slijmerige substantie in de harde schelp en sleur het naar buiten. Ik doop de waterslak voorzichtig in het rode sausje, en beweeg het langzaam en onzeker naar mijn mond. De smaak is okay, niet vies en niet lekker, het is een beetje taai. Uit beleefdheid neem ik er nog een. Het eten hierna bevalt me beter, veel groenten, vis ook kip, voor de niet vegetariërs en ook een noodlesoep met kippenorganen wordt geserveerd. Tijdens de maaltijd wordt door onze jongens en Anh's vader de nodige biertjes gedronken, waardoor de stemming aan tafel vrij lacherig is. Een heel bijzonder diner, zonder Anhs familie zouden we nooit al dit traditionele Vietnamese eten gegeten hebben! Voldaan en dankbaar gaan we terug naar Anhs huis, waar we nog even douchen en kletsen voor we ons bedje opzoeken. Nou ja, Klara en ik slapen op de grond, maar dat maakt me niks uit, ik ben zo blij dat we hier kunnen slapen en dat we zoveel vriendelijkheid en hulp krijgen!

De 4de wekker staat op de juiste tijd, de eerdere wekkers waren vergissingen. We kunnen niet wakker worden wat erin resulteert dat we in plaats van om 7.30 om 8.30 vertrekken. Anh neemt ons eerst mee naar een noodle plaats, waar we verrassend lekker ontbijten voor 40 eurocent. Ik krijg het alleen bij lange na niet op, noodles in de ochtend is denk ik toch niet echt mijn ding. Vervolgens rijden we naar het treinstation om onze tickets voor diezelfde avond op te halen, aangezien we dan al naar China vertrekken. Anh regelt de tickets voor ons wat een groot geluk is, want niemand spreekt Engels. We vervolgen onze trip naar Quôc tù giám, de oudste universiteit van Vietnam, uit 1070. Veel is in Chinees geschreven omdat Vietnam in deze tijd Chinese tekens gebruikte voor hun eigen taal. Het is nu een soort van tempel voor de filosofische en ethische stroming Confucianisme. Het is heel indrukwekkend, vooral om te beseffen dat alles wat ik hier zie 1000 jaar oud is. Bijvoorbeeld de stenen schildpadden met oude teksten erop. We zijn uitgekeken en moeten nu even zonder Anh verder aangezien zij gaat lunchen met haar familie omdat haar opa 49 dagen gelden is overleden. We nemen een taxi naar het oude gedeelte van Hanoi, Tara en Samantha zijn er nu ook bij. Voor de tempel Ngoc Son stappen we uit. De tempel ligt in het meer Hoan Kiem, en het is dus alleen met een brug bereikbaar. We besluiten niet naar binnen te gaan, maar trekken in plaats daarvan het oude gedeelte in. Al snel veranderen de brede wegen in smalle straatjes die alleen voor de vele scooters die langsrijden toegankelijk zijn. Vrouwen hangen hier en daar de was aan de lijn en vaak kunnen we naar binnen kijken in de smalle huizen en ik zie een familie in een kringetje op de grond lunchen. Wij gaan ook even lunchen in een gezellig restaurantje en wandelen hierna nog even door de nauwe straatjes. Ik geniet, het voelt echt alsof we iets aan het ontdekken zijn. Als we genoeg door de straatjes gelopen hebben wandelen we naar Hoa Lo gevangenis, een oude gevangenis die gebouwd was tijdens de Franse kolonisatie. Het portretterend hoe de gevangenis was tijdens deze tijd, wat werd gezien als vrij beestachtig. De guillotine staat er en tekeningen van gevangen die in elkaar worden geslagen nemen een vrij groot deel van het museum in beslag. Het einde van het museum gaat over de tijd dat de Vietnamese bevolking de gevangenis in handen had. Een film was gemaakt en hierin krijg ik te zien en te horen welke gruweldaden de Amerikanen pleegden en dat de Amerikanen het in deze gevangenis toch heel goed hadden. Dat ze ondanks alles heel goed behandeld werden, hun religie mochten houden en dankbaar waren om gevangen van de Vietnamezen te zijn. Dit laat zien hoe communistisch Vietnam is. Anh belt ons op dat moment op en zegt dat ze buiten voor de deur staat dus gaan we naar haar toe en nemen een taxi naar Ho Chi Min Mausoleum, dit is het graf van de eerste communistische leider van Vietnam. We kunnen het alleen van een afstandje bekijken, want een duidelijke geel lijn laat zien dat we niet te dichtbij mogen komen. Ook bewakers met fluitjes benadrukken dit. We zijn daar dan ook vrij snel uitgekeken en besluiten terug te gaan naar Anhs huis, waar ik haar help met het rollen van de spring rolls. Ahns ouders hebben een heerlijke en traditionele maaltijd voor ons klaargemaakt. Dus met gevulde buiken vertrekken we naar het station. Ik ben best nerveus, in China hebben we geen local die ons kan helpen. Anh, haar moeder, vader en broertje brengen ons allemaal naar het station en we nemen hartelijk afscheid. We hoeven maar een uurtje te wachten voor we de trein in kunnen, ik slaap in een coupe met Lotte beneden me, Tadeas naast me en Klara beneden hem, de wc is natuurlijk gewoon een gat, waar alles wat er doorkomt meteen op het spoort terecht komt. We zitten nog even gezellig met elkaar, tot we besluiten om even een paar uurtjes te gaan slapen voordat we eruit moeten de Vietnamese grens.

Ik word wakker van het licht dat de kleine coupe vult, even moet ik me oriënteren en dan herinner ik me dat we in de trein zitten naar Nanning. Ik voel me best uitgerust al hebben we allemaal een vrij gebroken nacht gehad. Twee keer hebben we moeten uitstappen, een keer voor de Vietnamese grens en een keer voor de Chinese grens. Verder werden we nog zo'n 5 keer wakker gemaakt voor paspoort controle of voor een herinnering dat we bijna bij de grens waren. Ik schuif het gordijntje open en kijk verrast naar het landschap dat zich voor mijn ogen uitstrekt. Vervolgens kijk ik naar het bed naast me en de twee bedden onder ons. Tadeas, Klara en Lotte zijn nog in diepe slaap. Ik focus me weer op de omgeving die aan mij voorbij flitst. Het is veel groener dan ik me had voorgesteld. De rijstvelden lijken oneindig door de bergen die in de verte oprijzen. De zon is net op, maar op het land zijn de werknemers al druk aan het werk. De fragiele figuurtjes met vrij gehavende kleding en een Vietnamese hoed op nemen even de tijd om naar de voorbij denderende trein te staren. Ik realiseer me hoe onbekend dit voor hen is, de wereld bestaat hier uit niets meer dan hun eigen dorpje en misschien het buurtdorpje. De wereld is groot in hun ogen, maar klein voor henzelf. De schoonheid van de natuur is heel indrukwekkend voor mij, veel verschillende soorten bomen groeien door elkaar en het landschap heeft een lichte plooiing naast de trein dat verderop overgaat in bergen. Troels komt onze coupe binnen en ik besef me dat ik weer in slaap was gevallen. We zijn er bijna, dus maken ons klaar voor vertrek en eten ons ontbijt. Iets over 10en bereiken we Nanning en we gaan meteen op zoek naar het ticket counter om de tickets naar Guilin op te halen. Intussen zie ik een Chinees meisje in mijn ooghoek verschijnen, ik draai me naar haar om en glimlach, ze draait zich om en rent terug naar haar moeder. Toch blijft ze ons goed in de gaten houden, maar ze is heel verlegen. Ik bedenk me dat het voor hen heel speciaal is om blanken op het treinstation te zien. Ineens kijkt Troels, die de kaartjes aan het regelen is met een gebrekkig Engels sprekende vrouw gealarmeerd naar ons en vertelt ons dat we ons moeten haasten, omdat onze trein gecanceld is en we een van een uur eerder moeten nemen. Troels komt uit de rij en we rennen naar de trein toe en stappen in. Het is een best comfortabele trein aan de ene kant 4 stoelen twee aan twee tegenover elkaar en aan de andere kant 6 stoelen 3 aan 3 tegenover elkaar. Gezellig kletsend vliegen de uren voorbij, ook hier weer is het landschap in een woord adembenemend. Wat me opvalt is de hoeveelheid water; rivieren, kleine meertjes met aangrenzende huizen en alles is nog steeds zo groen. Even later verschijnen een soort hoge ongelijke rotsen in het landschap en we kijken met z'n allen met verlangende ogen naar buiten, we kunnen niet wachten tot we zelf de wereld kunnen verkennen. De uren verstrijken en het landschap wordt ruiger, de platte rijstvelden veranderen in bergen en er komt meer begroeiing door bomen, bomen die we in Europa ook zien, het lijkt veel minder tropisch ook al staat hier en daar nog een palmboom. Tussen de bossen en het platteland staat soms een huifkar. We komen langs kleine dorpjes met vervallen huizen waar de was buiten aan een lijn hangt en eenden rondlopen. Vrouwen en mannen werken op het land en kinderen spelen bij het water. Er lopen herders langs die hun koeien in de goede richting dirigeren. Wate me opvalt is dat zelfs bij de grote steden aan de rivier rijstvelden liggen, zo ook in Guilin waar we rond 6 uur aankomen. Hier worden we opgewacht door een chauffeur, maar eerst moeten we nog naar de WC, een vrij "speciale", het zijn gaten zoals meestal, maar dit keer zijn er geen deuren. Hierna volgt onze vrij lange rit naar Dazhai. Het is al donker dus vrij veel valt er niet te zien. Het enige dat ik merk is dat we omringt door bergen zijn. De rit duurt ongeveer 3 uur en rond 9 uur stappen we uit om te ontdekken dat we nog even moeten lopen voor we bij het hostel zijn. Met z'n 7en lopen we dus over de donkere weg langs de rivier. We komen uit in een schattig dorpje en na even zoeken vinden we ons hostel. Het is een mooi houten gebouw met een vriendelijke traditionele Chinese familie. Onze kamer is eveneens traditioneel van hout. We gaan nog een naar buiten, waar het trouwens echt behoorlijk afgekoeld is om voor avondeten te zoeken. We lopen even door het houten dorpje en zien door een glazen deur een tiental locale mensen eten en bier drinken, het ziet er gezellig uit, dus we besluiten naar binnen te gaan. We worden met applaus ontvangen en er wordt een tafel binnengebracht zodat we kunnen eten. We bestellen verschillende gerechten om te delen en de locale wijn, die zeker niet tegenvalt. We zitten te genieten van ons eten als een van de al vrolijke en vrij positief luidruchtige chinezen de gitaar begint te spelen en zingen. Dit wordt door ons natuurlijk beloond met gejuich. Vervolgens is het Troels zijn beurt om te spelen, waar onze gastheren en vrouwen dan weer helemaal enthousiast van worden. Het stereotype dat ik van Chinezen heb gevormd kan ik wel verwerpen, iedereen is hier zo warm, open en vriendelijk. Om half 11 maken we de terugtocht naar ons hostel, gaan door een deurtje dat half mijn grootte is naar binnen en gaan regelrecht naar onze kamers. Ik slaap met Klara en Lotte op een kamer en om 12 uur vallen we met z'n 3en in twee bedden als roosjes in slaap.

5.30, Ik word niet wakker van Klara's wekker, want die hoor ik niet, maar van stemmen naast me. Vandaag gaan we trekken van Dazhai naar Ping'an, vandaar de vroege ochtend. Het is ongeveer 10 graden buiten gok ik, dus ik heb wel zin in een warme douche, maar helaas, het water is letterlijk ijskoud. Na deze iets minder aangename, maar verfrissende douche kleed ik me warm aan, met veel laagjes en loop als laatste de twee houten krakende trappen naar beneden waar ik geniet van een kop koffie en een soort traditioneel Chinese pannenkoek met wortel en lente ui. Om 7 uur beginnen we met onze trektocht, ik heb de 13 kg zware backpack op mijn rug gehesen en de tocht start meteen met klimmen. We gaan best stijl omhoog en laten het mooie dorpje dan ook snel achter ons. We komen hoog, wat ons trakteert op adembenemende landschappen van de terrassen van de rijstvelden. Gisteren in de trein vond ik het landschap al geweldig maar dit is minstens 10x zo mooi en ik sta er midden in. Ik geniet met volle teugen van elke stap die ik zet op het rotsige pad. We komen door verschillende minuscule dorpjes, bij het eerste dorpje loot er al een zwarte hond met ons mee en na het tweede dorpje heeft het gezelschap gekregen van een kleine puppy. We komen niet veel mensen tegen op een paar vrouwen met grote manden op hun rug die in het veld werken na. Het landschap blijft veranderen en over het algemeen blijven we klimmen. Het is best vermoeiend, maar het voelt geweldig. Na een tijdje merken we dat we al even geen bordjes en dorpjes zijn tegengekomen, mar ja, we hebben geen andere keus dan door te lopen. In de verte zien we een bescheiden dorpje opdoemen met ongeveer 4 huizen. We zoeken naar mensen om ons te vertellen dat we nog steeds op weg zijn naar Ping'an. In een van de huizen staat een mevrouw op de 2de verdieping uit het raam te kijken en roepend vragen we haar om de weg, waarop zij meteen naar beneden komt rennen. Het is een wat ouder vrouwtje met een vrij gehavend gebit en een vriendelijke glimlach. Engels spreekt ze niet, maar ze maakt ons duidelijk dat ze ons een stukje zal leiden en dat is maar goed ook, want ze leidt ons over paadjes die wij niet als paadjes zouden hebben beschouwd. Ze wil graag met ons op de foto en maakt grapjes in het Chinees, die ze dan ook uitbeeldt. Echt zo'n schattig vrouwtje. Na een klein half uurtje leidt ze ons door een ander dorpje, wat voor mij zo bijzonder is om te zien. Het is heel authentiek en we lopen er dwars doorheen. De huizen zijn van hout en de voorraad hout buiten vertelt dat hout waarschijnlijk de brandstof is. Vuren worden buiten gestookt om er later op te kopen en overal liggen chili pepertjes te drogen. Mijn eerste indruk is een beetje als een paar honderd jaar geleden in Nederland maar dan in de bergen in in de prachtige natuur. We lopen het dorpje door, zeggen Ni Hao tegen de bewoners en zwaaien naar de kinderen. We moeten een smal paadje steil naar beneden, maar worden opgehouden door een bepakt paard die met een man om hem aan te sporen naar boven komt. Onze gids loopt nog even mee en wijst dan waar we heen moeten. Tot we helemaal achter de andere berg zijn verdwenen blijft ze staan en blijft ze zwaaien. We komen twee andere vrouwen tegen die ons spullen willen verkopen en geld willen krijgen voor een foto, maar wij gaan verder. Het landschap verandert nu heel veel, in plaats van hoog lopen we nu vrij laag te midden van de begroeiing en beekjes. Pas om 12 uur komen we aan Ping'an, 5 volle uren hebben we gelopen over ongeveer 15 km. We eten nu een welverdiende lunch en nemen dan een auto terug naar Guilin, na ongeveer 10 min wordt het stil in de auto, langzaam valt iedereen in slaap. om 4.20 zitten we in de trein naar Liu Zhou. We hebben stoelen want we komen al om 7.30 aan en hier halen we onze tickets naar Zhangjiajie, de Avatar mountains op. We hebben nog even tijd om in Liu Zhou rond te lopen voor de trein komt. De trein bestaat uit een rijen van stapelbedden van 3 hoog. Ik heb het derde bed, het zijn hard sleepers, maar ze liggen nog heerlijk. Ik leg mijn tas op het rek tegenover me en we maken allemaal meteen onze noodles, een goed diner. We kletsen nog even en ik klim dan in mijn bed voor een goede nacht. Helaas besef ik dat mijn nachtrust niet geweldig gaat worden, dankzij een ontzettend luid snurkende man naast me, die zelfs mijn muziek op z'n hardst overstemd, achja.

Het is iets over 8en als we aankomen in Zhangjiajie stad., we stappen de trein uit en merken meteen dat het hier nog kouder is dan in Dazhai. Meteen gaan we op zoek naar een bus bus die ons naar Zhangjiajie village kan brengen. Met de hulp van 2 vriendelijke politie agenten vinden we de bus vrij snel en even voor 9 vertrekt deze. Het is indrukwekkend hoe snel de stad plaats maakt voor natuur. Als we aankomen gaan we meteen op zoek naar een slaapplaats, uiteindelijk vinden we iets en we besluiten meteen het park in te gaan. We kopen een kaartje voor 3 dagen met flinke studenten korting en gaan naar binnen. Het is vrij druk, maar alleen met Chinese toeristen, ik heb nog geen blank persoon gezien. We hebben allemaal geen zin om op de main road te blijven dus we slaan rechtsaf. Hier is niemand te zien op 1 Chinese man na, hij begint tegen ons in het Chinees aan te praten en wij lachen maar een beetje vriendelijk. We besluiten deze weg officieel in te slaan en merken dat de man met ons meeloopt over het stenen niet vaak bewandelde pad. Het is midden in het bos met aan de linkerkant uitzicht op een van de bijzondere bergen. Bijzonder omdat ze gewoon tegen de wetten van zwaartekracht ingaan, het zijn net heel hoge rosten waar de bovenkant breder is dan de onderkant alsof het door een geblinddoekt iemand is uitgesneden. De hele wandeling gaat stil omhoog en we zien hier en daar een paar apen van boom tot boom springen. We komen op een soort platform waar de wegen splitsen, eentje door het gebergte heen en eentje een van de rotsen op, we kiezen de 2de en merken dat de Chinese man ons volgt. Het is een heel stijle trap omhoog en ook vrij vermoeiend, we lopen allemaal te hijgen. Het is het waard, we komen op een brug te midden van de twee gebergtes waar de andere weg tussendoor loopt. Het is geweldig om hier te staan en ik vraag me echt af waarom we nog helemaal geen toeristen zijn tegen gekomen. We besluiten de brug nog niet over te steken maar klimmen in plaats daarvan nog hoger aan de andere kant. Dit leidt ons naar verschillende uitzicht punten met een overweldigend uitzicht. In de verte zien we ook een tempel heel hoog en besluiten om die morgen te bezoeken als het kan. Het duurt misschien 1 of 2 uur voor we weer terug zijn bij de brug en dit keer gaan we er helemaal overheen om aan de andere kant hoger te klimmen. De Chinese man volgt ons nog steeds en het begint ons een beetje te dagen dat hij misschien denkt onze gids te zijn, want hij blijft dingen in het Chinees zeggen tegen ons. Iets verder op in de klim vraagt hij dan ook voor het en we geven hem 10 yuan (+/- 1.5 euro), waar hij duidelijk niet tevreden mee was, maarja, wij hadden niet op hem gevraagd en we zijn best blij dat we weer gewoon met z'n 7en zijn. Deze klim is prachtig en ook weer vermoeiend, we komen eerst bij de heavenly bridge, dit is een groot gat in de rotsen, wat een bijzonder effect geeft als je erin staat met achter je het pad en voor je ineens de diepe afgrond. Vanaf hier kunnen we een rots zien aan de overkant die best lijkt op de rots van de lion king. We besluiten om te kijken of we er kunnen komen en gaan dus weer op pad. Ik heb echt het idee dat hier nooit toeristen komen, het lijkt een beetje verlaten en het pad is niet zo goed verzorgd. Sneller dan verwacht bereiken we de overkant en we zien nu het gat van deze kant. Ons plan is om de Simba rots te bereiken, maar op een gegeven moment staat er een bord met verboden toegang, we zien achter dit bod een kapotte en scheve stenen trap en Troels gaat voor ons kijken of het het waard is om daar heen te gaan. Alles wat we horen is: “woow”, dat is genoeg voor ons en we bewandelen de trap. Op het moment dat ik het uitzicht zie val ik stil, het is prachtig. De bergen die we zien hebben een laagje mist om zich heen, wat het iets mysterieus geeft en alles wat ik hoor is het getsjilp van de vele vogels. Allemaal gaan we op het stenen pad zitten en staren naar de schoonheid voor 10 minuten. Het voelt alsof ik op de top van de wereld sta, maar op hetzelfde moment voel ik me ontzettend klein en een deel van iets groots, iets magisch. Uiteindelijk besluiten we terug te lopen, want we willen voor het donker het park uit zijn. Als we bij de uitgang zijn wordt het donker, we hebben voor 6 uren non-stop gelopen en hebben dus best honger. We eindigen in een schattig restaurantje waar we heerlijk eten en door heel vriendelijke mensen bediend worden. Hierna kopen we de nodige snacks en drankjes en vertrekken we naar ons hotel waar we allemaal even een eindelijk warme douche nemen. Ik slaap met Lotte en Klara op de kamer en de jongens slapen met z’n 2en. Het is nog steeds ijskoud in onze kamer en ik vraag me af hoe ik vanavond goed kan slapen tot we uitvinden dat we ons bed kunnen opwarmen. We spenderen de avond in een van de jongenskamer en ik kies een plekje lekker warm onder de deken. Het is een geslaagde dag en geslaagde avond!

Ik word deze ochtend wakker van Chinese stemmen, op mijn Ipod zie ik dat het 8 uur is en ik heb dus nog een uur. Ik zie dat Lotte en Klara op ongeveer hetzelfde moment wakker worden. Onze kamer blijkt boven de vensterbank geen muur te hebben, dus de luide Chinezen zijn nog luider… “Could you be quiet please!” roep ik en gelukkig helpt het, dus val ik weer een uurtje in slaap. Het regent als we naar buiten lopen, dus ik draag mijn charmante poncho. We nemen ontbijt in het restaurant waar we gisteren avondeten hebben gehad. Rijst met tomaat, en hierna trekken we het park in en lopen we naar de gondel waarmee we naar een van de hoogste punten in het park worden gebracht. Tijdens de rit omhoog zien we niet veel, behalve de mist, het is alsof we door het wit zweven. Dit maakt me een beetje onzeker naar ’t uitzicht op de top aangezien het zo hoop is en het ene van de mooiste uitzichtpunten in het park moet zijn. Een van de eerste dingen die we te zien krijgen op de top is de tempel die we gisteren zagen, het blijkt een commerciële plek te zijn, waar souvenirs en foto’s worden verkocht. Een blik over de rand zegt genoeg, we kunnen niks zien behalve wit. Een bezoek aan een ander uitzichtpunt vertelt ons dat we geen moeite hoeven te doen om de andere punten op te zoeken en we besluiten daarom naar beneden te lopen. We dalen in het begin heel snel door de stijle trappen, maar we moeten voorzichtig zijn, want de treden zijn nat en glad. Ik zie duidelijk dat deze route en plaats veel toeristischer is, we komen mensen tegen en er zijn stands waar souvenirs en drinken wordt verkocht. 3 uur later staan we beneden, we hebben nog het geluk gehad dat de uitzichtpunten op de route laag genoeg waren om de mist alleen als een mysterieus element te laten meetellen. Ons volgende plan is om naar de hoogste buiten lift ter wereld te gaan, wat blijkbaar een 3 uur durende trip is. Het is een heel indrukwekkende trip, echt bijzonder kan ik het noemen. We lopen dwars door het gebergte en langs een rivier, waar we soms overheen lopen zodat we van kant wisselen. De wandeling duur inderdaad 3 uur, maar ik heb het amper gemerkt door de omgeving en de interessante gesprekken. Het is nu echter al 5 uur, dus over een klein uurtje gaat het donker worden. We nemen toch de lift naar boven, het heeft een glazen wand aan de buitenkant, maar we kunnen in het begin niks meer zien dan ijzeren balken. Vanaf het moment dat we wel weer wat kunnen zien besef ik pas hoe hoog we zitten. De lift is snel op de top en er zijn op dit moment niet veel toeristen. We lopen naar het dichtstbijzijnde uitzichtpunt en staan versteld. Ik schrijf heel vaak hoe mooi het landschap is, maar dat komt omdat ik elke keer weer met dat speciale gevoel word bevangen. We nemen op dit punt een paar groepsfoto’s en lopen dan het brede pad af. We komen hier een groep toeristen tegen, die we high fiven net zoals op onze eerdere afdaling. Wat ons een brede lach oplevert van de Chinezen. Na ongeveer 10 minuten merken we dat we bij een soort busstation aankomen en we besluiten een andere weg terug te nemen, waarbij we voor zo’n 10 minuten van de bus gebruik moeten maken ,we vragen namelijk of we iets eerder afgezet kunnen worden zodat we een binnendoor weg kunnen nemen. Het kan, en daar staan we dan alleen en verlaten. We zien 1 weggetje tussen het bos naar beneden gaan en besluiten dat we deze maar moeten nemen. Ook deze weg is heel stijl en pas na een half uur komen we de eerste toeristen tegen. Het begint al te schemeren en we beseffen dat we ons moeten haasten. De bergen veranderen in silhouetten en ook in het bos begint het langzaamaan donker te worden. Door zo snel mogelijk de trappen af te dalen krijgen we het voor elkaar om net voor het donker op de main road te komen. Vanaf hier lopen we nog een uur in het donker en rond 8 uur komen we bij de uitgang waarna we weer naar ons vaste restaurantje gaan. ’s Avonds zijn we weer met z’n allen in een van de jongenskamers en we vinden uit dat we nog een extra dag in Zhangjiajie hebben, dus pas zondag naar Beijing vertrekken. Wat een geluk voor ons!

Ik kijk uit het raam en zie een helderblauwe lucht, wat geweldig! Niet dat het niet koud is, ik heb nog steeds meerdere lagen kleding aan en een dikke trui, maar het is mooi en beter dan regen. In de stralende zon lopen we naar “ons” restaurantje en vertrekken daarna naar het park. Er is totaal geen mist te zien, dus we besluiten naar de plek te lopen waar we gister met de gondel naartoe zijn gegaan, wat betekent dat we veel moeten klimmen. We nemen tijdens het lopen weinig pauzes, maar ik neem wel de tijd om om me heen te kijken en ik probeer alles in me op te slaan, zodat ik deze beelden nooit meer vergeet. We doen er 2 uur over om de top te bereiken. We lopen meteen naar de tempel toe en dit keer worden we niet teleur gesteld. We kunnen tot ver in de verte het prachtige landschap aanschouwen, waar we dan ook even de tijd voor nemen. We vinden uit dat we op dit paviljoen een ronde kunnen lopen van ongeveer 3 km waar we veel uitzichtpunten zullen passeren. We komen dus van de tempel af en dan zien Lotte, Klara, Tadeas en ik een deur onder de tempel, dus we besluiten naar binnen te gaan. We zien een aantal vrouwen zitten, een prostitutie huis zeggen we voor de grap. Maar als we de kleine kamertjes met roze bedden, rekenmachientjes en geldzakken zien begint het ons te dagen dat het daadwerkelijk voor prostitutie is. Gegeneerd lachend komen we naar buiten en we zoeken de jongens op, die al naar het eerste uitzichtpunt zijn vertrokken. Er is verder niemand op dit punt, en dat maakt het best speciaal, aangezien het best een toeristische plek is. We lopen de hele ronde op het paviljoen, en zien het park dus van alle perspectieven, ook komen we langs een echo punt, waar we de echo meerdere keren horen galmen. Het duurt tot 5 uur voordat we de hele ronde hebben gelopen en we besluiten met de gondel terug te gaan, zodat we kunnen zien wat we gisteren hebben gemist en dat blijkt heel wat te zijn. Ik ga in de gondel staan en het voelt net alsof ik naar beneden val, we zijn zeker 30 meter boven de grond en aan alle kanten rijzen bergen omhoog. De boomtoppen onder mij en de bergen geven mij een realisatie van hoe klein ik eigenlijk ben en hoe groot de natuur is. Na de gondel lopen we weer terug naar ons restaurantje en na een lekkere maaltijd proberen we duidelijk t maken dat dit onze laatste keer hier is. Die avond hebben we nog een gezellig avond en we zoeken vrij vroeg ons bedje op.

Om 8 uur staan de meisjes klaar, en om half 9 de jongens, we lopen dezelfde weg weer af als we gekomen zijn, maar in plaats van naar het restaurant of park te lopen, vertrekken we naar een bus die ons naar Zhangjiajie stad gaat brengen. Hier halen we treinkaartjes naar Beijing en we chillen nog wat in de stad. Om 12.45 vertrekt de trein, en we zullen in de trein zitten voor ongeveer 23 uur. Er valt niet heel veel te doen, we hebben hard sleepers dus geen stoelen. De dag gaat voor mij dus lezend, pratend en uit het raam kijkend voorbij, tot iedereen gaat slapen en ook ik mijn ogen sluit.

Ik word te vroeg wakker na een zeer gebroken nacht. Troels is in gesprek met 5 Chinese mannen en een Chinese vrouw, ze zijn geïnteresseerd in alles. Onze leeftijd, waar we vandaan komen wie we allemaal zijn, waar we studeren. Gelukkig is er 1 jongen die gebroken Engels spreekt en het kan vertalen. Op een gegeven moment klim ik ook uit het smalle bed en ik ga me eerst even opfrissen voordat ik ook met het gesprek meedoe. Niam en Hector zijn er op dit moment ook al. Dan vragen ze of Niam een Indisch lied kan zingen, terwijl hij helemaal geen Hindi kent. Dus Hector en hij zetten het enige Hindi lied in dat ze kennen en de Chinezen klappen enthousiast mee. Dan haalt een van de mannen een mondharmonica tevoorschijn en begint te spelen terwijl de andere zingen. Langzamerhand gaan de Chinezen weer weg en eten wij ons ontbijt. Om ongeveer half 1 komen we aan in Beijing en we lopen naar ons hostel, ik kan zien dat dit de hoofdstad is, er zijn meer zwervers, er is meer naar Engels vertaald en het is commerciëler. Het hostel ziet er heel gezellig, knus en internationaal uit en ligt in een gezellig straatje. We slapen in een mix 14 pers dorm en delen met het andere dorm 2 douches en 2 wc’s. Het is duidelijk een jeugd hostel, vlaggen van landen hangen aan de muur, er is een leuke bar een gezellig restaurantje en achtertuin. We ontmoeten een man uit België, Jan, die de trans-Mongolië trip heeft gedaan en hier zijn laatste dagen doorbrengt. Met z’n 8en gaan we naar de Tiananmen plein, dit is het grootste plein in China en het 2 na grootste plein in de wereld. Het ligt voor de verboden stad die van het plein gescheiden wordt door de gate of heavenly peace. Ineens zie ik een klein meisje zomaar op het plein haar behoefte doen. Het blijkt in China normaal te zijn voor kinderen om alles op straat te doen, daarom zijn er ook speciale broeken die open zijn op het kruis. Na deze must-see willen we eigenlijk naar de verboden stad, maar die blijkt op dit moment dicht te zijn, dus dat wordt een bestemming voor later. We lopen door naar de hutongs, dit zijn smalle straatjes waar ook de locals wonen en hier komen we uit bij een etensmarkt. Overal worden slangen, schorpioenen, spinnen, zeesterren, octopussen etc. Aan een stokje verkocht. Ik koop wat fruit, terwijl Jan slang eet, Niam spin eet en Troels samen met Niam een zeester uitprobeert. Hierna gaan we op weg naar de Lama tempel, maar die blijkt al gesloten te zijn. Wel komen we een soort kasteel tegen waar op dit moment een film wordt opgenomen. We beginnen van al het geloop toch wel honger te krijgen en gaan een heel leuk en sfeervol restaurantje in. Overal is op de muur geschreven en foto’s en geld zijn onder het glazen tafelblad geduwd. Lotte en ik laten natuurlijk ook een berichtje achter op de muur, of het plafond eigenlijk en dat doet de hele groep. Vervolgens gaan we op zoek naar de bed-bar, waar ze in plaats van stoelen bedden hebben, helaas blijkt deze niet meer te bestaan. Daarom gaan we naar een cafe, en drinken we wat, waarna we naar een pool bar gaan en spelen hier wat kaarspellen. Om 1 uur besluiten we naar het hostel terug te gaan, zodat we morgen goed uitgerust zijn.

Als laatste van onze dorm worden wij wakker om 9 uur, vandaag gaan we Beijing ontdekken met de fiets voor minder dan 3 euro p.p. Op onze fietsen mengen we ons in het absurde verkeer in Beijing. Er zijn hier wel speciale lanen voor fietsers, aangezien er toch aardig wat zijn. We steken verschillende reusachtige kruispunten en rotondes over. Het punt met het verkeer in Beijing is dat niemand zich echt aan de regels houdt en dat ze een fietser nooit voor zullen laten. Onderweg stoppen we bij een lokaal restaurantje, waar ik voor ongeveer 50 cent mijn ontbijt eet. Het is bijzonder om hier te fietsen, ten eerste door het verkeer, maar ook door alles wat ik zie, de straatjes, grote huizen, kleine huizen, tempels, bijzondere gebouwen etc. en we zitten er midden in. Onze eerste stop is bij het Olympisch stadium, waar we even rondlopen. Rond 1 uur vertrekken we naar het art district op de fiets. Dit gaat over een vrij geïmproviseerde weg langs riviertjes, over viaducten, dover de stoep, op de weg etc. Maar uiteindelijk zijn we er toch. De graffiti is het eerste wat me opvalt en dat de mensen er heel artistiek uitzien. De buurt bestaat uit veel exposities met verschillende vormen van kunst; modern, abstract, foto’s, speciale figuren etc. Het is heel gaaf om dit te zien. Het wordt al donker en nu moeten we nog terug fietsen. We nemen een andere weg, de snelweg, best apart vooral omdat het spitsuur is en donker. We fietsen snel, ontwijken stilstaande auto’s en proberen niet overreden te worden, een hele ervaring! We fietsen ongeveer een uur hier en gaan dan de smallere straatjes weer in. Hier vinden we een leuk en heel goedkoop restaurantje. Hierna gaan we naar een andere bar: Mao life house. Hier hebben we tot een uur of 11 gechilled en zijn toen snel naar huis gefietst, omdat we de fietsen weer moeten inleveren.

We zitten in het busje, al voor een uur en iedereen slaapt. Ik ben net wakker geworden, maar we zijn nog steeds in de stad, dus ik besluit nog even mijn ogen te sluiten. Als ik ze weer open zijn we te midden van de bergen en ja hoor, daar is de Chinese muur. Het staat helemaal vol met toeristen op dit punt en gelukkig stoppen we hier niet. We rijden nog een stuk door, ook door een lange tunnel. Het landschap is fantastisch en de muur slingert door de bergen heen. We nemen met het busje een stijl paadje omhoog en komen midden in het landschap terecht. We worden afgezet en de klim kan dus beginnen. We krijgen drie uur op de muur en mogen zelf weten wat we doen, dus besluiten we maar gewoon de muur te volgen, wat een stijle weg is. We komen geen enkele toerist tegen, de muur is hier echt voor onszelf! Elke keer denk ik het mooiste uitzicht gezien te hebben en elke keer blijk ik fout te zitten. Ik kan deze ervaring niet beschrijven, het is zo speciaal, zo bijzonder, zo ontzettend mooi. Niet alleen de muur, maar het landschap en de muur samen. De terugweg in het busje valt weer iedereen als we de bergen uit zijn in slaap tot we voor ons hostel worden afgezet. Ik loop met Tadeas, Lotte en Klara voor een tijdje door de straatjes bij ons hostel en we gaan af en toe even een winkeltje binnen. Die avond gaan we bij een vrij luxe restaurant eten, voor Peking Duck. De Peking Duck eet ik niet, maar ik kan eerlijk zeggen dat dit de lekkerste maaltijd is die ik tot nu toe in China heb gehad. Vervolgens gaan we naar een shisha bar en ontmoeten meer reizigers, om 12 uur luiden we Lottes verjaardag in met een luid Happy Birthday, waar het hele cafe meezingt. Om half 1 gaan we weer naar Mao life cafe, waar we het tot een late avond maken.

Het is een korte nacht geweest, dus iedereen is vandaag moe. Toch willen we natuurlijk wel de verboden stad zien, dus we checken uit en gaan te voet naar de stad. De verboden stad is gebouwd in 1422 en was voor alle keizers en hun huishouden tijdens het Ming- en Quing-dynastie. We gaan naar binnen door de Gate of Heavenly peace, waar een enorm grote foto van Mao hangt. Het is ontzettend druk in de stad, maar wel heel bijzonder om het te zien. Om te beseffen dat dit voor zo’n 500 jaar alleen toegankelijk was voor de leiders van het land. We hebben niet genoeg tijd om alles te zijn, want om 4 uur moeten we terug zijn bij het hostel zodat we de trein naar Shanghai niet missen. We vertrekken met de metro naar het treinstation, nemen hier avondeten en stappen dan op de trein. In de trein komen we dezelfde reizigers, die we gisteren in de shisha bar waren te tegen gekomen tegen. Ik ga om 10 uur al naar bed, en hoop op een lekker lange nacht.

“laat het alsjeblieft ochtend zijn” denk ik als ik mijn ogen open, hopend op een goede nacht, en ja hoor, 7 uur! Ik ga nog even slapen. Om 9 uur word ik helemaal uitgerust wakker, ik heb een heerlijke nacht gehad en we zijn in Shanghai! We stappen uit de trein, en bellen een aantal hostels op tot we 1 vinden die niet vol is. We nemen weer de metro en lopen een stukje voor we bij het hostel zijn. Ook dit is weer een heel internationaal hostel, waar wij ook weer onze markering achterlaten. We trekken erop uit en gaan naar de rivier, waar we de Bund zien. Shanghai is veel moderner dan de rest of China, het doet mee een beetje denken aan Engeland, Singapore en de US. Ook zijn er veel meer toeristen. We lopen de rivier af en slaan dan een paar straatjes in, waar we op een marktje uitkomen, waar ze onder andere dieren verkopen, die ze daar dus ook ter plekke dood maken… Na ons avondeten zoeken we een barretje op en spenderen hier een gezellige avond.

Het is onze laatste dag in China… We checken uit en eten ons ontbijt op het dakterras. We gaan eerst naar het propaganda museum, waar door middel van heel veel propaganda poters een chronologisch verhaal wordt verteld over de geschiedenis en de kunst van propaganda. Dit laat weer zien hoe communistisch China is, de posters zijn zo nationalistisch en vooringenomen. Klara en Tadeas kopen een Engels tekstboek van 150 jaar oud. De lessen zijn letterlijk: “Ik zal altijd Mao eren” en “Wij zullen hard werken en trouw zijn aan Mao”. We vervolgen onze route naar het art district. Er zijn hier vele winkeltjes en lekker eten, waar we niet echt veel geld meer voor hebben. Met Klara, Niam en Troels loop ik hierna nog naar People’s square, waar we wat straateten eten en dan gaan wij ook terug naar het hostel. We maken ons klaar voor de vlucht, die om 2 uur vertrekt… China, Ik ga je missen!