Afscheid, nu al

Ik zit in een achtbaan, een achtbaan die niet meer stopt. Alles vliegt in een razend tempo voorbij, er zit geen rem. Alles moet geregeld of afgesloten worden. En dit alles zonder dat ik me realiseer dat ik over 53 dagen in Singapore zit.

Een paar dagen geleden is er een "Pakketje" papier via de mail binnengekomen. Ik denk wel honderd pagina's, die ik allemaal mag doorlezen. Over regels, de campus, activiteiten, schooluniform, Singapore, De school en nog meer regels.
Onderhand heb ik bijna al mijn prikken gehad. Dat gaat dus helemaal de goede kant op!
Al het schoolwerk ben ik nu ook aan het afronden, nog anderhalve week (waarvan 6 dagen proefwerkweek) en dan heb ik vakantie! Nog even de laatste loodjes.

Afgelopen woensdag, dus 6 juni nam ik afscheid van de turnclub Avanti-Turnivo waar ik zo ongeveer mijn hele leven heb geturnd. Ik kreeg een heel klein beetje het besef dat ik dit allemaal achter ga laten, maar om eerlijk te zijn voelde het voor mij nog amper als een vaarwel. Ik heb echt een geweldig cadeau gekregen, het is een soort boek waar iedereen iets in heeft geschreven en foto's in heeft geplakt, echt super mooi! Dit zal sowieso in mijn handbagage te vinden zijn als ik vertrek. Zelf had ik nog appelflappen gemaakt om uit te delen, ik ga ze wel echt missen. Hieronder staan een paar pagina's uit het boekje.

De dag erna stonden twee interviews op het programma. Het eerste interview was met het Eindhovens Dagblad en vond plaats op school. Een hele aardig jongeman stelde vragen en was oprecht geïnteresseerd in UWC. Ik merk steeds vaker dat veel mensen het echt interessant vinden om meer over UWC te weten te komen. Om 4 uur hadden we nog een interview bij Lotte thuis met de PC55, ook dit was weer een gezellig interview. Het blijft gewoon leuk om over UWC te vertellen, er is ook bijna geen moment dat ik een heel uur niet aan UWC denk.

Ik vind het nog steeds zo bijzonder, en dat is het natuurlijk ook! Zo las ik dit weekend dat iemand uit Israël naar een UWC college gaat, en ze zei dat niemand moest vooroordelen op basis van Politiek. Meteen sprong het conflict tussen Israël en Palestina in mijn hoofd. Wat zal het indrukwekkend zijn om straks met iemand uit Israël en Palestina op school te zitten, en daar dan ook verhalen over te horen. Ik ga zoveel leren over verschillende conflicten, politieke statussen van landen en natuurlijk verschillende levensstijlen, het is echt speciaal dat ik deze kans krijg!

Vandaag, in de lunch pauze om 10 voor 1, hadden Lotte en ik "De Laatste Pauze". We hadden het plan bedacht dat heel 4VWO aan een lange tafel in de aula kon komen zitten. De bedoeling was dan dat iedereen eten mee zou nemen, zodat we dit met zijn allen konden delen. Het plan werkte. Bijna heel 4v is aangeschoven en de lekkerste dingen werden gepresenteerd. Zo waren er wraps, cake, chocolade, chips, snoep, speculaas, taart, noem maar op. Het was echt een super pauze en iedereen heeft heerlijk gegeten!

Maar nog steeds besef ik niet dat dit mijn laatste pauze is geweest. Ik denk dat het besef pas komt op Schiphol, of als ik land in mijn prachtige bestemming. Ik denk dat het maar goed is dat het besef er nog niet is. Nu wil ik nog kunnen genieten van alles hier, zonder constant te denken: "Dit was mijn laatste keer" of "Dit moet ik gaan missen". Al heb ik, als leraren zeggen dat het voor mijn eindexamen is, wel het idee van: "haha niet voor mij. Ik ga iets nieuws tegemoet, een nieuwe uitdaging!"