En toen veranderde alles

Hallo allemaal,

Ik zal eerst even vertellen waarom ik deze blog ga bijhouden:

een half jaar geleden heb ik mij opgegeven voor de selectie van UWC (United world colleges). Er zijn over de hele wereld verspreid 13 United World Colleges. Dit is een internationale school met vele nationaliteiten. Behalve leren is vrijwilligerswerk ook erg belangrijk en er wordt veel aan sport en muziek gedaan. Ik was al twee keer naar de open dag geweest, maar pas een paar weken voor de uiterlijke inleverdatum was ik er zeker van dat ik me zou opgeven. Ik, mijn ouders, een leraar en mijn mentor hebben toen dus allemaal papieren ingevuld en ik heb alles een paar dagen voor de uiterlijke inleverdatum ingeleverd. Vanaf dat moment was het afwachten... Op 22 februari kreeg ik mail van UWC, ik durfde hem bijna niet te openen. ik klikte en ik nadat ik het eerste woord "gefeliciteerd" had gelezen ben ik gillend door de kamer gerend. Op zondag 11 maart was de tweede ronde, dit was een selectie dag met groepsopdrachten, spelletjes en een klein interview. Ik heb het die dag echt heel erg naar mijn zin gehad, iedereen was zo gezellig en zo aardig! Na deze ronde begon natuurlijk het zenuwachtig zijn, de uitslag zou tussen dinsdag en vrijdag komen. Gelukkig hadden we de groepsfacebook van de tweede ronde, want andere mensen werden helemaal gek van mijn zenuwen! Op dinsdag refreshte ik elke minuut van de dag mijn mail, maar er kwam niks binnen. Op woensdag refreshte ik elke minuut van de dag mijn mail, maar er kwam niks binnen. Op donderdag refreshte ik elke minuut van de dag mijn mail en toen, in de grote pauze tussen het 5de en het 6de uur, zag ik ineens een mail van UWC, ik kreeg bijna een hartverzakking, zo zenuwachtig was ik. Ik besloot hem zonder het mijn vriendinnen te zeggen te openen en weer begon ik bij het eerste woord "gefeliciteerd" te schreeuwen. Mijn vriendinnen (en de rest van de aula) keken mij verbaasd aan, dus vertelde ik: " Ik ben door naar de derde ronde van UWC!" De hele dag heb ik alleen maar kunnen lachen :)

Maar ja de spanning was nog niet over, er was namelijk nog een derde ronde. Dit was op 31 maart. Ik was vrij zenuwachtig, al wist ik dat ik niet meer kon doen dan mezelf zijn. Mijn moeder zou me met de auto brengen, maar op de weg ernaartoe wijst een andere automobilist dat we naar de kant moeten gaan, er blijkt iets aan onze auto te lekken... Mijn moeder kon dus niet verder rijden. Gelukkig wilde de automobilist die bij ons stopte mij wel in Utrecht afzetten, dus ik lift verder naar University College. eenmaal hier aangekomen begon dus mijn interview. Tegenover mij zat een kinderpsycholoog, Gerco Bosch, hoofd van de selectie en oud leerling van UWC, een andere oud leerling van UWC, en een onderwijsdeskundige. Vanaf het moment dat ze zich hebben voorgesteld beginnen de vragen, en dit gaat 45 minuten lang door. Persoonlijk vond ik het wel een leuk gesprek, ik heb wel gelachen en natuurlijk vergat ik wel dingen te vertellen, maar ik ben wel mezelf geweest. Van anderen heb ik echter gehoord dat ze het een heel zwaar gesprek vonden en met tranen in hun ogen naar buiten kwamen.

Nadat alle interviews geweest waren was het alweer afwachten... Een week na mijn interview hadden we een mini reünie met de selectiedag van zondag, hier waren een paar afvallers en een paar mensen van de laatste ronde naartoe gekomen. het was super gezellig en we hadden lekker aan het strand gegeten.

De dag na de reünie (zondag 8 mei) zijn de eerste mensen al gebeld. UWC belt namelijk als je bent toegelaten tot een college, en ze bellen niet iedereen tegelijk, soms 4 op een dag, soms 2 op een dag en soms zelfs niemand. Ook maandag werden weer mensen gebeld. dit mochten ze niet op facebook zetten en niet aan iemand van de selectie vertellen, maar ik wist via via wie er door was en waar diegene heen ging. De hele dag wachtte ik elke avond vol spanning op telefoon, maar er kwam niks.. Ook de week erna werd ik niet door UWC gebeld. De moed zakte me echt in de schoenen, en ik vond dat ik er maar vanuit moest gaan dat ik niet door was. Op een gegeven moment waren er al 20 mensen gebeld. Alleen Singapore was nog vrij, en nog een paar plaatsen in Maastricht.

Donderdag 19 april, Ik was 's avonds op school voor informatie over de uitwisseling met India toen ik ineens mijn mobiel voelde trillen. Ik schrok heel erg en zei tegen mijn moeder: "Mam, mijn mobiel gaat af!" Mijn moeder antwoorde: "Snel ga naar buiten!" het was 20.39 toen ik opnam. Ik zei: "Met Pleun", ik hoorde: "Met Gerco Bosh, hoe gaat het?" Ik antwoordde met een hoog stemmetje van tja wat was het, verbazing, opluchting, geluk?: "Goed" Gerco: "Ik mag je feliciteren!" Vanaf dat moment was het voor mij officieel, ik was compleet in shock en ging tegen de muur aanhangen. Ik kon geen zinnig woord meer uitbrengen, dus het eerste wat ik zei met datzelfde hoge, fragiele stemmetje: "Echt" Vanaf toen weet ik niet meer precies hoe het gesprek ging. Volgens mij vroeg Gerco: "Wil je ook weten waar je heen gaat?" Ik: "jaa" dus hij zegt: Singapore!. Ik geloof dat op dat moment mijn moeder naar buiten kwam en vroeg waarnaartoe? Toen ze hoorde dat het Singapore was begon ze te huilen. Omdat ze zo blij voor mij was en omdat ze nu wist dat ik binnen een half jaar naar de andere kant van de wereld zou gaan.

De hele verdere dag en de dagen erna was ik in shock. Ik heb wel honderd keer gevraagd: "Is dit een droom?!" of : "droom ik?" Ik was gewoon volkomen gelukkig, alles was perfect!
Helaas moest ik wel mijn vriendinnen vertellen dat ik door was... Dit was heel lastig. Er was ook een vriendin, Lotte bij die zich ook had opgegeven en zij, was nog niet gebeld, haar had ik het meteen dezelfde avond verteld. De volgende ochtend besloot ik het tegen mijn hechtste vriendinnengroep te vertellen, wat voelde ik me toen schuldig zeg... Dat moment was niet bepaald fijn, het ging gepaard met heel erg veel tranen. Lotte en ik besloten nog te wachten met het vertellen op school tot Lotte ook iets gehoord zou hebben. Dit gebeurde zaterdag. Zaterdag kreeg ze te horen dat ze ook naar Singapore gaat. Lotte is dus mijn Co-year!