Java

Mijn prachtige ries naar Java met mijn Nederlandse klas

Zaterdag 9 februari 2013, ik pak nog even mijn laatste spulletjes in voordat Hans, mijn Nederlandse leraar, voor het boarding house zal staan om Lotte en mij mee te nemen naar het vliegveld. Vandaag is het zover, de Java reis waar ik sinds de eerste schooldag na Kerst al naar uit heb gekeken. Nog één keer kijk ik rond in mijn kamer of ik echt niks vergeten ben en dan ren ik naar beneden, want Hans staat er. Onze spullen worden in de taxi geladen en ik neem “afscheid” van een paar vrienden die voor ons naar buiten zijn gekomen. Op het vliegveld aangekomen merken we dat we te vroeg zijn aangezien er nog niemand is. Na een broodje te hebben gegeten, staat wel iedereen al boven; Robin, Annejet en Olivier met hun ouders. Ook staat er nog een andere mevrouw, die ik nog niet eerder heb gezien, zij blijkt de andere begeleider te zijn en Sonja is haar naam. We hebben er allemaal zin in en zijn er helemaal klaar voor.
Na een korte vlucht van een uurtje komen we aan in Jakarta. Een donkere lucht verwelkomd ons met een aangename temperatuur. Die avond rijden we rond door Jakarta en kopen we wat pennen en posters voor een basisschooltje waar we later heen zullen gaan. Jakarta is enorm vervuild, overal ligt afval en ook de grachten en rivieren zijn gevuld met afval. Iedereen hier gooit gewoon alles op straat tijdens het lopen, in de auto of zelfs vanuit hun huisje. Ook het verkeer is verschrikkelijk, ontzettend veel auto’s waardoor het verkeer constant vast staat, maar eigenlijk vooral brommers. De meeste brommers worden bereden door een heel gezin; vader, moeder en twee kleine kindjes zonder helm. Na een verrukkelijke Indonesische maaltijd zijn we weer terug in het hotel. Hier ga ik tevreden en met zin in de volgende dag naar bed.

Kwart voor 7 gaat mijn wekker, nog niet helemaal uitgeslapen maar wel enthousiast maak ik me klaar voor het ontbijt. Vandaag gaan we verscheidene musea bezoeken en Jakarta verkennen. Met een gevulde maag gaan wij in het busje met onze gids, Daniel, en onze chauffeur, Bayu, allereerst naar Sunda Kelapa, dit is een oude haven waar vroeger onze VOC schepen aanmeerden. Ook nu ligt het nog helemaal vol met schepen. Ik vind het prachtige schepen, nog van die oude houten. Via een smal balkje moeten mensen op de schepen komen, en wij mogen dat proberen. Ik schop mijn teenslippers uit en loop op blote voeten over de balk heen. Vervolgens klimmen we het dak op waardoor we uitzicht hebben over de haven. Na Sunda Kelapa gaan we naar een oud VOC pakhuis wat nu dient als een museum. Terwijl ik over de krakende houten vloer loop kijk ik naar de oude foto’s en scheepmodellen en luister ik naar Daniel die hier wel het een en ander over kan vertellen. Wegens Chinees Nieuwjaar zijn een aantal musea die we graag wilden bezoeken dicht dus gaan we maar naar café Batavia. Een prachtige café met vanbinnen Nederlandse steil. Overal hangen foto’s en ook onze koninginnen hangen aan de muur. Dan besluiten we om even over het plein voor café Batavia te lopen, we zijn nog geen twee minuten buiten of we worden bestormd door leerlingen, die door met toeristen te praten, hun Engels moeten verbeteren. Na een aantal interviews kan ik even vrij rondlopen. Als ik om me heen kijk zie ik vele kleurrijke mensen en kinderen. In het midden is entertainment te zien waar mensen, jong en oud, in een halve cirkel staan te kijken. Ik loop nog maar net rond als ik gevraagd word om mee op de foto te gaan. Omdat ik ja zeg is het voor alle anderen een vrijbrief om mij ook te vragen om met hen op de foto te gaan. Niet dat ik het erg vind, de mensen zijn erg aardig en beleefd en ze zijn oprecht geïnteresseerd in waarom ik hier ben. Natuurlijk kan ik dit niet de hele dag laten doorgaan, dus wanneer we vertrekken moet ik toch een paar mensen teleur stellen. We vertrekken naar het huis van Gouverneur Generaal de Klerk, die tijdens de Nederlandse kolonisatie hier woonde. Een reusachtig huis, wat nu een museum is met nog steeds de meubels, de kluis maar ook veel interessante oude kaartjes van Indonesië of anders gezegd, Nederlands Indië. Ik loop door alle kamers heen en als iedereen uitgekeken is gaan we naar MONAS, Monumen Nasional. Dit is een enorme pilaar met een vlam bovenop, en geloof me, het is echt enorm! Onder deze pilaar is een museum waar door middel van Diafragma’s de geschiedenis van Indonesië wordt uitgelegd. Erg interessant om de hele oorsprong van dit land te weten te komen. Na al deze bezichtigingen hebben we onze lunch wel verdiend, weer typisch Indonesisch en weer heerlijk. Wat is dit toch een verschil met het eten op school. Na deze late lunch zit ons programma er nog niet op, we bezoeken eerst museum Prasasti, dit zijn grafstenen van belangrijke Nederlanders in de tijd van onze kolonisatie. De vrouw van Raffles (de oprichter van Singapore) ligt hier bijvoorbeeld begraven. Door de regen, die nadat we 5 minuten op de begraafplaats zijn, naar beneden giet zijn we genoodzaakt het busje weer in te gaan, maar we gaan nog niet naar het hotel. Het volgende op het programma is iets waar ik heel erg naar uitkijk. We gaan namelijk naar de grootste Moskee van Zuidoost Azië. Zelf ben ik heel erg geïnteresseerd in verschillende godsdiensten, dus dit vind ik heel speciaal. Als we de Moskee inlopen krijgen we een soort jurk aan maar een hoofddoek is niet nodig, aangezien we niet toegestaan zijn om het bidgebied in te gaan. Vanaf boven kunnen we dit wel mooi bekijken. Het is een reusachtige zaal, en ik denk dat het op dit moment rustig is. Aan de rechter kant zie ik verschillende rijen mannen staan, en elk hebben ze iemand die ze moeten volgen tijdens het bidden, dus als hij op zijn knieën gaat moet die rij ook op zijn knieën. De leeftijd varieert van 4 jaar tot 80 jaar schat ik zo. Aan de linker kant zitten de vrouwen gehuld in kleurrijke boerka’s, hoofddoeken en rokken. Ik vind het erg bijzonder om deze biddende mensen gade te slaan. En langzaam, steeds weer over de reling kijkend loop ik achter onze gids aan naar buiten. Na hierna nog naar twee cafeetjes en een restaurantje te zijn gegaan zoek ik net als iedereen mijn bedje weer op, morgen zullen we het vervuilde Jakarta verlaten en naar Malabar gaan.

Om dezelfde tijd sta ik op vandaag, mijn tas heb ik ongeveer al gepakt, want vandaag gaan we naar een andere plaats. Allereest hebben we een kort ritje naar de Botanische tuinen in Bogor. Deze tuinen zijn prachtig, het ruikt hier vers en er is een enorme diversiteit in planten. Deze botanische tuinen liggen naast het summer paleis van de president en we kunnen dus een gedeelte van dat paleis mooi bezichtigen. Ik geniet van elke stap die ik zet, wat heb ik de natuur gemist in Singapore! Helaas komt ook aan dit bezoek een einde, want we hebben een lange reis voor de boeg naar Malabar. Hier zullen op de thee plantage van Karel Albert Rudolf Bosscha slapen. Terwijl de rest van de bus slaapt geniet ik van het uitzicht buiten. Wat een pracht en veelzijdigheid heeft dit land. We rijden langs rijstvelden waar de werknemers met de traditionele Indonesische rijsthoeden tot aan hun middel in de rijstvelden aan het werk zijn. Met fascinatie kijk ik naar dit schouwspel. Er lopen herders aan de kant van de weg met een kudde schapen of koeien. Ik zie verschillende grote rivieren, die zonder vervuiling heel mooi hadden kunnen zijn. Naast veel van de rivieren staan een twintigtal hutjes gebouwd, waardoor het net door kan voor een armmoedig dorpje. In de gebieden naast deze dropjes of de sloppenwijken die ik vanuit het raam zie, spelen kinderen op blote voetjes op geïmproviseerde voetbalveldjes waar van drie takken een doel is gemaakt. Ook zijn er veel van die kleine dorpjes aan de kant van de weg, hier kan ik van afleiden dat de mensen in dit land vooral buiten leven. Veel vrouwen in kleurrijke kleding zitten met baby’tjes voor hun huis. Mannen zitten vaak in een groepje te roken of te kletsen. Op een gegeven moment begint het landschap te veranderen in een prachtig heuvellandschap dat steeds ruiger wordt. De veelzijdigheid van bomen valt me heel erg op. Tussen de enorme begroeiing ligt soms als een klein dalletje een rijstveldje met een huisje. De bergen worden steeds hoger en het begint ook weer te regenen. Plotseling staan we stil in een klein dorpje, op een smalle heuvelweg. Het verkeer staat gewoon muurvast. De reden voor deze file blijkt een overstroming te zijn. Ik denk aan het idee dat we dadelijk dit ontzettend smalle heuvelweggetje naar beneden, achteruit en in het donker af moeten gaan, dat zie ik toch niet zo zitten. Na ongeveer een uurtje wachten blijkt het toch te moeten, we moeten er achteruit af. Gelukkig gaat het allemaal goed en we gaan nu een langere maar wel droge weg naar Malabar nemen. Dit kan echt niet meteen, want daar staat het verkeer ook nog vast. Een Indonesische familie biedt ons aan om bij hun te blijven. Voor hun witte opstapje doe ik mijn slippers uit. We worden het kleine huisje ingeleid en mogen op de bank zitten. Ik ben zo dankbaar voor en verwonderd over de gastvrijheid. Voor degene die niet meer op de bank konden zitten worden stoelen neergezet. Ik kijk naar buiten en zie de kinderen van de familie en hun vriendjes. Ik loop naar buiten en Lotte heeft de ballonnen al gepakt uit de auto. Ik stel me voor aan een van de jongentjes en blaas de ballon op. Het kleine jongetje wordt helemaal enthousiast. Op een gegeven moment staan we in een vrij grote kring met de ballon te spelen en over te gooien. Ik hoor Daniel zeggen dat we kunnen vertrekken en we nemen afscheid van deze vriendelijke familie. In Malabar aangekomen blijkt dat we er in totaal 9 uur over hebben gedaan om hier te komen, we krijgen nog een heerlijke rijsttafel geserveerd en spelen een spelletje. Ik heb geen idee van hoe mooi de omgeving is, aangezien het donker is. Ik kruip mijn bedje in en kijk alweer uit naar de volgende dag.

Met een openvallende mond loop ik deze Dinsdag naar buiten, het is hier echt prachtig! Dit had ik me niet kunnen voorstellen, en ik kan het niet eens beschrijven, alles is puur natuur. Daarom ben ik ook heel erg blij dat we na het ontbijt een wandeling gaan maken door deze prachtige thee plantage, die trouwens ontzettend groot is. Ik kijk mijn ogen uit, naar rechts naar links, naar voren en naar achteren, overal is deze schoonheid van de natuur. Daniel neemt ons mee naar het graf van Bosscha, een heel mooi stukje grond omringd door een verscheidenheid aan bomen en daaromheen de thee plantage. Dit is nog maar een kort wandelingetje, want na 15 minuten zien ik het basisschooltje in de verte al opdagen. De kinderen rennen uit hun klassen zodra ze ons zien. We klimmen het heuveltje op en worden bijna besprongen door de jonge kindjes. Allemaal willen ze zich voorstellen en in hun beste Engels: “My name is…” zeggen. Ik word bij mijn handen gegrepen, want iedereen wil mij, en ook de rest, vasthouden. Na even met hen gespeeld te hebben gaan de kindjes hun klassen in. Annejet en ik worden door twee, naar mijn schatting, 6 jaar oude kindjes mee de klas ingenomen en het meisje dat mij meenam wil op mijn schoot zitten. Dit betekent voor de andere kindjes dat ze ook op mijn schoot willen, dus komen ze me vasthouden. Na een paar minuutjes gaan we weer naar buiten en ik ga naar een klasje met 12 jarigen om samen met Robin Engelse les te geven. Dieren uitbeelden, waarna zij het in het Engels moeten zeggen, Dingen op het bord tekenen, waarna zij het woord in het Engels moeten zeggen en liedjes als Head, shoulders knie and toe en If you happy and you know it zingen. Iedereen doet enthousiast mee, en we worden dan ook lang uitgezwaaid als we weggaan. Gelukkig hebben we nog een wandeling door het waanzinnige landschap van de thee plantage tegoed, waar ik alles van in mij op probeer te nemen, dit is misschien de enige keer dat ik hier kom, dus ik moet nu wel optimaal genieten. Na deze wandeling gaan we naar een nog werkende thee plantage. We krijgen te horen dat 60-100 KG per persoon naar de thee fabriek wordt vervoerd. In de eerste zaal zien we gigantische bakken met thee blaadjes waar de thee 14 uur moet drogen. Hierna wordt het via een lopende band naar de maler gebracht, waar 45 minuten lang het sap eruit wordt gemaald. Na deze 45 minuten wordt het in een bak opgevangen en gesorteerd van groot naar klein waarna het 120 minuten oxidatie ondergaat. Dan is de thee nog niet klaar en moet het nog in de oven en zelfs daarna wordt het nog een keer gesorteerd. Zo krijgen ze 16 verschillende soorten thee die ze in de verpakking doen. Andere fabrieken (Bijv. Pickwick) kunnen hier dan een smaakje als zoethout van maken. Aan het einde van de rondleiding krijgen we allemaal een kopje thee, die ik heel lekker vind. Nooit heb ik geweten dat mijn thee zo wordt gemaakt. Aan het einde begint onze reis naar Bandung, en het verbaast me niet eens dat het weer zo’n prachtig landschap is waar we doorheen rijden. Na ongeveer 2 uurtjes komen we aan in Bandung in ons heel luxe Savoy Homann hotel. Onze poging om door Bandung te lopen valt helaas in het water door de harde regen, dus gaan we maar even poolen in een cafeetje en zoeken we na een poosje een restaurantje op. Nog even kijk ik met de drie andere meiden tv, en dan ga ik maar slapen, morgen is het vroeg dag, 5.30 om precies te zijn.

Met het gevoel dat ik nog maar net in slaap ben gevallen wordt ik wakker door een irritante wekker. Half slapend fris ik me op, pak ik mijn tas en loop ik naar het ontbijt. Het grootste ontbijtbuffet dat ik gezien heb in Indonesië. We hebben geen tijd om heel uitgebreid te ontbijten, want om 7 uur moeten we de trein halen, een chauffeur, aangezien Bayu gisteren al naar Jogjakarta is vertrokken met het busje, brengt ons naar het treinstation. Daniel is helaas gisteren weggegaan omdat hij ergens heen moest. In de trein gebeurt hetzelfde als tijdens de busreis, ik ben de enige die 7 uur lang wakker is en ook echt 7 uur lang uit het raam kijkt, ik wil gewoon geen minuut missen! Het landschap is dit keer veel meer rijstvelden en ook echt de terrassen. De hoge bergen veraangenamen het uitzicht. Er staan huisjes aan het spoor verstopt in de jungle. Kinderen spelen langs de kant van het spoor en zwaaien als de trein voorbij komt rijden. Kortom, weer een geweldige reis. Na deze 7 uur komen we aan in ons hotel, als ik het zo kan noemen. Het is een speciaal hotel met heel veel groen en water. De badkamer van de kamer zit zelfs voor een klein gedeelte buiten, zodat als het regent je de regen kan zien en ook voelen. We lopen even door het dorpje, maar het regent en veel dingen zijn dicht. We pakken nog even met z’n allen een cafeetje en eten, naar mijn mening, een van de beste maaltijden die ik in Indonesië gehad heb. Aangezien we morgen weer extreem vroeg moeten opstaan gaan we weer lekker vroeg naar bed.

Half 5, en ik ben ontzettend enthousiast, we gaan namelijk naar de Borobudur. Een hele grote en beroemde boeddhistische tempel. Ik heb er al veel over gehoord. Tijdens de busreis blijf ik weer wakker en zie hoe Jogjakarta tot leven komt, al tijdens dit vroege uur zijn de straten gevuld met mensen die dingen van de marktjes gaan halen. Voor de Borobudur krijgen we een gids mee die ons dingen zal kunnen vertellen over de gebeitelde afbeeldingen op de stenen. Ik loop nieuwsgierig achter de gids aan en probeer steeds de grote tempel te zien, en dan zie ik hem. Hij is nog mooier dan ik had verwacht. In de jungleachtige omgeving met bergen op de achtergrond reist de Borobudur op. Natuurlijk bewandelen we hem tot boven aan. Het heeft tien verdiepingen. De eerste vijf verdiepingen representeren de realiteit, de 6de verdieping de overgang van het leven naar het Nirwana, de 7de verdieping de economy class van het Nirwana, de 8ste verdieping de business class en de 9de de first class. Dus hoe beter je leeft, hoe hoger je komt. In bijvoorbeeld de economy class van het Nirwana kun je ervoor kiezen om gereïncarneerd te worden, waardoor je in een hogere staat van het Nirwana kunt komen. De 10de verdieping is leeg, want niemand is perfect. Ik geniet hier echt van de schoonheid en van het bijzondere gebouw dat zo lang geleden is gebouwd, verwoest door een aardbeving lang geleden en in de 20ste eeuw weer gevonden en gerestaureerd is. Dit is zeker een van de hoogte punten van de reis. Na de Borobudur staat ons nog een tempel te wachten, een Hindoeïstische tempel namelijk de Prambanan. Ook dit is weer een ontzettend indrukwekkend gebouw. De gids vertelt ons ook hier over de verhalen die in de stenen zijn gebeiteld. Het verhaal van Rama en Sinta, dit is heel erg relevant, want die avond gaan we naar een Indonesisch ballet over Rama en Sinta. Ik zat fout door te denken aan een ballet als ik gewend ben. Ze hebben hier heel mooie kostuums aan en dansen met langzame passen met life muziek van de typische Indonesische instrumenten, waardoor je soms een beetje slaperig wordt. Al met al is het heel bijzonder om mee te maken, en ik vind het erg interessant.

Ons laatste dagje alweer, met dat besef word ik wakker. Vandaag gaan we het Kraton bezoeken. Dit is het paleis van de Sultan van Jogjakarta. Een kort ritje met de bus en we zijn er al. Onze gids is een heel schattig Indonesisch mevrouwtje dat Nederlands kan, omdat ze in het Nederlands geschoold is. Ze verteld ons alles over de verschillende sultans, de regels van het paleis. Zo is er tot de 7de Sultan bijna geen democratie geweest en kon je geen “nee” zeggen tegen de Sultan. De 8ste Sultan bracht daar een beetje verandering in en de 9de Sultan was een ware held. Hij was ontzettend modern en zo waren ook zijn opvattingen. Onder het volk was hij heel populair, de mensen mochten nu bijvoorbeeld “nee” zeggen tegen de sultan en hij was veel meer open minded. Ook de tiende Sultan (dus de oudste zoon van de 9de Sultan) is een goede man. Voor de verandering is hij maar met 1 vrouw getrouwd en heeft hij met haar 5 dochters. Het probleem is dus dat hij geen zoon heeft gekregen. Al zijn dochters hebben UWCSEA gezeten. Hij heeft weinig kinderen in vergelijking met andere Sultans. De 2de Sultan had 82 kinderen bij 21 vrouwen, en zelfs de 6de Sultan had nog 78 kinderen. Onze Gids was de familie van de Sultan. Haar opa is de zoon van de 7de Sultan en haar oma is de oudste dochter van de 8ste sultan. Het is een erg indrukwekkend paleis. Onze laatste middag gaan we besteden op de markt in Malioboro. Een gezellige markt waar ik een aantal souvenirs heb gekocht. Als afsluiting van de reis is er voor de kinderen nog een kook cursus geregeld, hier gaan we 4 traditionele vegetarische Indonesische gerechten klaarmaken. Dat is echt gaaf! Naast deze gerechten maken we ook nog kroepoek, groenten en Sambal klaar om vervolgens dit alles met z’n 8en, de 5 leerlingen, Hans, Sonja en Bayu alles op te eten. Helaas is dit het laatste avondje alweer, ik vind het erg jammer!

Weer staan we om half vijf op, ik gooi nog even de laatste spulletjes in mijn tas en loop naar de lobby. Ik voel me lichtelijk verdrietig omdat ik dit betoverende land alweer moet verlaten. Maar de reis was zeker een om nooit meer te vergeten! Dit is natuurlijk dankzij Java, maar ook door mijn gezellige reisgenoten. Mijn klasgenoten, Hans en Sonja. Hans en Sonja hebben alles voor ons geregeld en gepland en daarnaast waren ze ook nog super gezellig. Het was een topgroep en een topreis!!